Witnesses of War - 90s documentary on Kurdish Issue

http://vimeo.com/82877566

Hicbir Karanlik Unutturamaz - Animation Hrant/Rakel Dink

http://www.altyazi.net/ayinkisasi/hicbir-karanlik-unutturamaz/

Anne Carson interview

http://www.theparisreview.org/interviews/5420/the-art-of-poetry-no-88-anne-carson

the act of killing - movie

http://putlocker.bz/watch-the-act-of-killing-online-free-putlocker.html

vivian maier

http://www.vivianmaier.com/portfolios/unknown/

Kuslarin Dansi

http://www.20min.ch/ro/multimedia/videostory/story/18444807?fb_action_ids=224613657710541&fb_action_types=og.recommends&fb_source=other_multiline&action_object_map=%5B575255562555204%5D&action_type_map=%5B%22og.recommends%22%5D&action_ref_map=%5B%5D

Peter Greenaway's The Dance of Death

http://vimeo.com/78522863

Identity and Exile

http://www.aljazeera.com/programmes/aljazeeracorrespondent/2013/11/identity-exile-20131124121757352111.html

Sephardic Jewish Turkish Haketia song- Landariko

https://www.youtube.com/watch?v=WyuSTIwL1RI#t=183

My Heart Only Beats for Her

http://mizna.org/arabfilmfest10/myheartbeatsonlyforher.html

Camus & Algeria

http://www.nybooks.com/articles/archives/2013/nov/07/camus-and-algeria-moral-question/

Apartheid Wall

http://www.nybooks.com/blogs/nyrblog/2013/oct/30/bitter-faces-koudelka-wall/

Pull My Daisy

http://www.openculture.com/2012/10/ipull_my_daisyi_improvisational_beatnik_film_stars_jack_kerouac_and_allen_ginsberg_shot_by_robert_frank.html

Nanook of the North

http://www.youtube.com/watch?v=5LfBiEFGpVI

El Velador

http://www.pbs.org/pov/elvelador/

Truth Commission - Morocco

http://www.hrw.org/sites/default/files/reports/morocco1105wcover.pdf

Kay Nielsen’s Stunning 1914 Scandinavian Fairy Tale Illustrations

http://www.brainpickings.org/index.php/2012/08/27/kay-nielsen-east-of-the-sun-and-west-of-the-moon/

The Shame of Our Prisons: New EvidenceDavid Kaiser and Lovisa Stannow

http://www.nybooks.com/articles/archives/2013/oct/24/shame-our-prisons-new-evidence/

SKATEISTAN: TO LIVE AND SKATE KABUL

http://vimeo.com/15841377

mamak khadem heydar

http://www.youtube.com/watch?v=mPCEoH5Sbo8

Miscegenation / Show Boat

http://en.wikipedia.org/wiki/Miscegenation

 http://en.wikipedia.org/wiki/Show_Boat

Cambodia’s Unseen Horrors

http://www.nybooks.com/blogs/nyrblog/2013/oct/08/khmer-rouge-unseen-horrors/

Tayyareden demokrasi

http://www.radikal.com.tr/radikal2/tayyareden_demokrasi-1154035

Shoefiti: Behind the Modern Mystery of Shoe Tossing - Vimeo

http://www.messynessychic.com/2013/10/09/shoefiti-behind-the-modern-mystery-of-shoe-tossing/

Hong Kong's human battery hens

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2282764/Hong-Kongs-human-battery-hens-Claustrophobic-images-slum-families-squeeze-lives-tiniest-apartments.html

Akıl Hastalarının Yazdıkları Şiirler

http://www.adilmedya.com/akil-hastalarinin-yazdiklari-siirler-h39100.haber

TRANSLATION AND STYLE by Murat Nemet-Nejat

http://www.cs.rpi.edu/~sibel/poetry/poems/murat_nemet_nejat/essay/translation.html

The Postman who built a Palace made of Pebbles

http://www.messynessychic.com/2013/04/16/the-postman-who-built-a-palace-made-of-pebbles/

CODEX SERAPHINIANUS: A NEW EDITION OF THE STRANGEST BOOK IN THE WORLD

http://dangerousminds.net/comments/codex_seraphinianus_a_new_edition_of_the_strangest_book_in_the_world

Cemal'in sessizligi

http://t24.com.tr/haber/cemal-sureya-sairin-hayatina-ve-siirine-dahil-edilmeyenler/221298

Cats in Medieval Europe

http://www.medievalists.net/2013/10/02/why-cats-were-hated-in-medieval-europe/

Stein - Alice : Stanzas

http://www.archives.scene4.com/sep-2012/0912/karrenalenier0912.html

Ottoman Archives

http://www.flickr.com/photos/77912654@N05/7206177494/in/set-72157629596912690/

Roland Barthes’ peculiar silence about his grandfather’s colonial life

http://africasacountry.com/roland-barthes-his-grandfather-and-cote-divoire/

Saraya, the Ogre's Daughter

‘Who am I to you?’ she asked. 
‘You are al-Carmel, my Saraya.’
‘And the sea and the sand and the fish and its shells?’
‘And the sea and the sand and its fish and its shells.’
‘And the whale?’
‘And the whale that sheltered Jonah in its belly.’
‘Would I cast you out on dry land?’
‘When al-Carmel and the sea cast me out.’
‘I never will.’

E. Habiby

Edward Said Last Interview

http://www.openculture.com/2013/09/edward-said-final-interview.html

http://www.youtube.com/watch?v=mYAo-dwZSrs

EV : YALNIZLIK SENFONİSİ // Hayati Baki

I

ev bomboş : burda yalnızlık bekler :
ışıltı ve gölge; sesin gizlendiği
sinip sığındığı kapı arkası. odada
sessizliğinden korkan sessizlik,
burda bekler : boşlukta tutunan körlüğü.

ev bomboş : burda yalnızlık bekler :
yaralı bir geyik gibi : iniltili
balkon bekler soluk soluğa kuşlarını :
orman ne yapar? : eşikte biriken
tozlu ışık ne yapar? : çıplak ellerini.

ev bomboş : burda yalnızlık bekler :
rüzgâr öylesine tuhaf, kaygısız geçerken
kanayan karlı akşamın fısıltısı, öpüşsüz :
kalır kederden sırılsıklam aşk;
körelir bakmanın bekleyişi, pencere.

ev bomboş : burda yalnızlık bekler. – –


II

burda yalnızlık oturur : kitap tozları.
burda yalnızlık oturur : salıncakta gece.
burda yalnızlık oturur : ince öfke, hüzün.
burda yalnızlık oturur : amcam ve kediler.
burda yalnızlık oturur : duvarlar ve palto.
burda yalnızlık oturur : yılkı atları.
burda yalnızlık oturur : cesaret ve korku.
burda yalnızlık oturur : deniz ve derinlik.
burda yalnızlık oturur : günaydın öteki.
burda yalnızlık oturur : hayâlin hâlleri.
burda yalnızlık oturur : körlük, sağırlık.
burda yalnızlık oturur : sade yalnızlık.
burda yalnızlık oturur : içinde ateş.
burda yalnızlık oturur : dikkat, dikkat et.

burada yalnızlık oturur : necati nesimi, iyilik. – –


III

yalnızlık neyi besler? : ev bomboş.
saksıların toprağını suyun dilini.
altıçizili sözleri beynin magmasını.
aşk yalnızlıktır onu : kimsesiz olmayı.
şarap vaktini sevişme zamanını.

yalnızlık neyi besler? : ev bomboş.
duyulmayan sesi besler, çıt yok.
metal yorgunluğunu kardeş kireçlenmeyi.
uzak ağlamayı çocukları : iğrenmeyi
borsadan silahtan : ebleh duygudan.

yalnızlık neyi besler? : ev bomboş.
belllek yenilenir : unutmaz, anımsar.
bu harika diyen sesi : yanılsamayı.
yoğunlaşır akıl, düşlem ve ufukla.
kiraz çiçeklerini severim : gençleşirim.

yalnızlıktır bu : bomboş evi besler. – –

Birhan Keskin

O büyük ve muazzam zamanda unuttum
Kanatlarım çok oldu üşüyor benim
Bu beyaz ıssızlıkta göğsüme düşüyor
Bu yüzden eğik boynum.

Bir kuşun anısı kalmış bende, saklı
Bundan gözlerimdeki kayalık,
İçimdeki serseri buzullar

Dürtme içimdeki narı
Üstümde beyaz gömlek var.

Birhan Keskin II

Beklemiş Bir Paket Cigaranın Son Umuduna / Turgut Uyar

İşte suyumuzu kestiler ama masamda yine bir çiçek 
bir çiçeğin akşamı elbet bir çiçeğe benzeyecek 

nasıl güzel nasıl diri bir çiçek 
dipdiri adamlardan biri bir çiçek 

evet ben son ve kesin umuduyum bir paket cıgaranın 
bir köhne câmekanda sararmış alıp içmemi bekleyecek 

sonsuz bir camekânda 
başlangıçsız bir çiçek 

alırım seni tüttürürüm bir gün güzel tütün 
söyle kim var bunu benden daha iyi bilecek 

ey kalın duman gün senindir 
kim var senden daha doğru tütecek 


ben gelirim seni alırım büyük alanlara gideriz 
seninle ben o kavruk biçim bir de o diri çiçek 

ne sandın bütün alanlar bizimdir 
biziz ne varsa kalan, biziz ne varsa gerçek 

işte suyumuzu kestiler bu bir eylüldür ey teşrinievvel 
geleceksin intihar özlemleri de kıraçlar da gelecek 

nerden baksan bir bütün hüznümüz 
nerden baksan sonunda o diri çiçek 

ki hüznü bir mavilik duygusuna bozar gideriz biz 
çünkü biliriz yılkılarımız serin yaylalarda üreyecek 

yağmurlar yağar o serin yaylalara 
çünkü serin yaylalarda otlar büyüyecek 

bir çiçek bahçesinin elinden tutarız biz, biz olmasak kim ne 
kim pundunu bulup paralara kötü pazarlıklara böyle sövecek 

ey eski camekân ey diri çiçek 
biz olmasak şunlara bunlara kim sövecek 

ben seni alırım sakin evime koyarım sakin sonra gideriz 
gözlerim mavi, senin dumanın mavi, yüreğimiz bir okka çiçek 

suyun da denizin de mavi ve avuçların 
biliyorsun bir gün gökyüzü değişecek 

işte sürahiyi kırdılar suyumuz kesik hadi bakalım 
ey camekân seninle biziz ancak bunları yenileyecek 

hadi bakalım ey durgun çiçek 
hangi ıslak mendil bunları söyleyecek 

tatil bitti. güzel hasır şapkamı bir bıçakla değiştim 
suyumuzu kestiler işte ama masamda o diri çiçek 

tatil bitti şapkamı değiştim bir bıçakla 
o bıçak bir güzel cıgara gibi işleyecek

Sonsuz ve Öbürü / Turgut Uyar

en değerli vakitlerinizi bana ayırdınız
sağolunuz efendim
gökyüzünün sonsuz olduğunu bana öğrettiniz
öğrendim
yeryüzünün sonsuz olduğunu öğrettiniz
öğrendim
hayatın sonsuz olduğunu öğrettiniz
öğrendim
zamanın boyutlarının sonsuzluğunu
ve havanın bazan kuşa döndüğünü öğrettiniz
öğrendim efendim

ama sonsuz olmayan şeyleri öğretmediniz
efendim
baskının zulmun kıyımın açlığın
bir yerlere kıstırılıp kalmanın susturulmanın
aşk mutluluğunun ve eski hesapların
aritmetiğin bile


bunları bulmayı bana bıraktınız
size teşekkür ederim.

The Cats of Ulthar

The Cats of Ulthar By H. P. Lovecraft

It is said that in Ulthar, which lies beyond the river Skai, no man may kill a cat; and this I can verily believe as I gaze upon him who sitteth purring before the fire. For the cat is cryptic, and close to strange things which men cannot see. He is the soul of antique Aegyptus, and bearer of tales from forgotten cities in Meroë and Ophir. He is the kin of the jungle’s lords, and heir to the secrets of hoary and sinister Africa. The Sphinx is his cousin, and he speaks her language; but he is more ancient than the Sphinx, and remembers that which she hath forgotten.       In Ulthar, before ever the burgesses forbade the killing of cats, there dwelt an old cotter and his wife who delighted to trap and slay the cats of their neighbours. Why they did this I know not; save that many hate the voice of the cat in the night, and take it ill that cats should run stealthily about yards and gardens at twilight. But whatever the reason, this old man and woman took pleasure in trapping and slaying every cat which came near to their hovel; and from some of the sounds heard after dark, many villagers fancied that the manner of slaying was exceedingly peculiar. But the villagers did not discuss such things with the old man and his wife; because of the habitual expression on the withered faces of the two, and because their cottage was so small and so darkly hidden under spreading oaks at the back of a neglected yard. In truth, much as the owners of cats hated these odd folk, they feared them more; and instead of berating them as brutal assassins, merely took care that no cherished pet or mouser should stray toward the remote hovel under the dark trees. When through some unavoidable oversight a cat was missed, and sounds heard after dark, the loser would lament impotently; or console himself by thanking Fate that it was not one of his children who had thus vanished. For the people of Ulthar were simple, and knew not whence it is all cats first came.       One day a caravan of strange wanderers from the South entered the narrow cobbled streets of Ulthar. Dark wanderers they were, and unlike the other roving folk who passed through the village twice every year. In the market-place they told fortunes for silver, and bought gay beads from the merchants. What was the land of these wanderers none could tell; but it was seen that they were given to strange prayers, and that they had painted on the sides of their wagons strange figures with human bodies and the heads of cats, hawks, rams, and lions. And the leader of the caravan wore a head-dress with two horns and a curious disc betwixt the horns.       There was in this singular caravan a little boy with no father or mother, but only a tiny black kitten to cherish. The plague had not been kind to him, yet had left him this small furry thing to mitigate his sorrow; and when one is very young, one can find great relief in the lively antics of a black kitten. So the boy whom the dark people called Menes smiled more often than he wept as he sate playing with his graceful kitten on the steps of an oddly painted wagon.       On the third morning of the wanderers’ stay in Ulthar, Menes could not find his kitten; and as he sobbed aloud in the market-place certain villagers told him of the old man and his wife, and of sounds heard in the night. And when he heard these things his sobbing gave place to meditation, and finally to prayer. He stretched out his arms toward the sun and prayed in a tongue no villager could understand; though indeed the villagers did not try very hard to understand, since their attention was mostly taken up by the sky and the odd shapes the clouds were assuming. It was very peculiar, but as the little boy uttered his petition there seemed to form overhead the shadowy, nebulous figures of exotic things; of hybrid creatures crowned with horn-flanked discs. Nature is full of such illusions to impress the imaginative.       That night the wanderers left Ulthar, and were never seen again. And the householders were troubled when they noticed that in all the village there was not a cat to be found. From each hearth the familiar cat had vanished; cats large and small, black, grey, striped, yellow, and white. Old Kranon, the burgomaster, swore that the dark folk had taken the cats away in revenge for the killing of Menes’ kitten; and cursed the caravan and the little boy. But Nith, the lean notary, declared that the old cotter and his wife were more likely persons to suspect; for their hatred of cats was notorious and increasingly bold. Still, no one durst complain to the sinister couple; even when little Atal, the innkeeper’s son, vowed that he had at twilight seen all the cats of Ulthar in that accursed yard under the trees, pacing very slowly and solemnly in a circle around the cottage, two abreast, as if in performance of some unheard-of rite of beasts. The villagers did not know how much to believe from so small a boy; and though they feared that the evil pair had charmed the cats to their death, they preferred not to chide the old cotter till they met him outside his dark and repellent yard.       So Ulthar went to sleep in vain anger; and when the people awaked at dawn—behold! every cat was back at his accustomed hearth! Large and small, black, grey, striped, yellow, and white, none was missing. Very sleek and fat did the cats appear, and sonorous with purring content. The citizens talked with one another of the affair, and marvelled not a little. Old Kranon again insisted that it was the dark folk who had taken them, since cats did not return alive from the cottage of the ancient man and his wife. But all agreed on one thing: that the refusal of all the cats to eat their portions of meat or drink their saucers of milk was exceedingly curious. And for two whole days the sleek, lazy cats of Ulthar would touch no food, but only doze by the fire or in the sun.       It was fully a week before the villagers noticed that no lights were appearing at dusk in the windows of the cottage under the trees. Then the lean Nith remarked that no one had seen the old man or his wife since the night the cats were away. In another week the burgomaster decided to overcome his fears and call at the strangely silent dwelling as a matter of duty, though in so doing he was careful to take with him Shang the blacksmith and Thul the cutter of stone as witnesses. And when they had broken down the frail door they found only this: two cleanly picked human skeletons on the earthen floor, and a number of singular beetles crawling in the shadowy corners.       There was subsequently much talk among the burgesses of Ulthar. Zath, the coroner, disputed at length with Nith, the lean notary; and Kranon and Shang and Thul were overwhelmed with questions. Even little Atal, the innkeeper’s son, was closely questioned and given a sweetmeat as reward. They talked of the old cotter and his wife, of the caravan of dark wanderers, of small Menes and his black kitten, of the prayer of Menes and of the sky during that prayer, of the doings of the cats on the night the caravan left, and of what was later found in the cottage under the dark trees in the repellent yard.       And in the end the burgesses passed that remarkable law which is told of by traders in Hatheg and discussed by travellers in Nir; namely, that in Ulthar no man may kill a cat.

Palyaço / Turgut UYAR

i.

kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının

belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize

kim sevmezdi çiçekleri filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan” dedi

bunu palyaço söyledi,
palyaço söyledi ben yazdım
yazdım, yazmasam ağlayacaktım

herkes ağlarmış biraz, ben de ağladım
sırf bu yüzden mi ağladım
alçaklık gibi bir şey oldu bu biraz

biraz birazdım her şeyden
dün biraz sinirlenmiştim mesela
yarın bir kadını seveceğim biraz
biraz biraz kör oldum bügünlerde

ama rakı kadehlerini boşaltmayın
eksilmesin hiçbir şey
hiçbir şeyden dahi olsa
kalsın biraz

ii.

umursamıyorum yılgınlığımı filan
çünkü sessizce yaşanmalı her şey
bir devrim sesszce olmalı mesela
ve her sözcüğüne inanmalı bir palyaçonun

bir palyaço neden yalan söylesin ki
ben palyaço olsaydım söylemezdim
marangoz olsaydım da söylemezdim
ben insan olsaydım yalan söylemezdim!

hem nereden çıkardınız palyaçonun yalnızlığını
kaç kilo çeker ki bir palyaço
hem neden yüzüme vuruyorsunuz
bir çirkin ördek yavrusu olduğumu

gocunmam ki ben, ben gocunmam
bir palyaço ne kara gocunmazsa
o kadar, o kadar gocunmam işte

rakı doldurun! eksilmesin

iii.

bitmedi, yazacağım daha
yazmazsam ağlayacağım çünkü
alçakça olacak biraz

hem biz o zaman kimdik ki, nerelere giderdik
her sokakta biraz daha eksilirdik 
bilirdim, geceleri puslu puslu olurdu bazen
bazen birisi fısıldarmış gibi olurdu
”duyamadım”, derdim, “tekrar et!”
sessizliğe bürünürdü o vakit her şey
sokaklar daha bir puslu
palyaçolar daha bir ağlamaklı olurdu
ve ben daha bir alçak olurdum
ağlardım biraz

hem sen kimsin, çekiştirme diyorum
hatta kuyruğuma basma diyorum
acıyor, tırmalarım,-
diyorum

kahrol, kahrol!
diyorum

iv. 

geçen gün yüzüme rastladım bir ilan panosunda
korktum birden, kusacak gibi oldum
”olur öyle” dedi palyaço,
”herkes alçaktır biraz”
”otur ulan!” dedim, bağırdım ona
ben bazen bağırırım biraz

”rakı doldur!” dedim, “eksilmesin!”
ben bazen eksilirim biraz
aslında hepimiz eksilirmişiz biraz
bunu sonradan öğrendim

ben aslında her şeyi sonradan öğrendim
herkes herkesi sonradan öğrenirmiş
bunu da sonradan öğrendim

örneğin;

geçen gün bir kadınla seviştim
biraz değil çok seviştim

ya işte öyle palyaço
diyorum ki,
bunu da yeni öğrendim
sevişmek de eksilmekmiş biraz

v.

kim sevmezdi ki kuş ötüşlerini filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan”
dedi
bunu palyaço söyledi
palyaço söyledi, ben yazdım
yazmasam, alçak olacaktım
hem ben roman da yazdım biraz

bazen diyorum ki, palyaço,
sen olmasan ben ne yaparım
alçakça eksilirim belki biraz
her yağmur yağışında yerindi dibine girerim
hiçbir kadının kasıklarını öpemem belki
ya da unuturum sonradan öğrendiklerimi

biraz biraz anlıyorum ki,
yüzler eller, o terli vücutlar filan
her şey plastikmiş biraz

vi.

haydi sirtaki yapalım palyaço
rakı doldur, yine eksildik biraz

19 Hrant Dink yazisi

http://www.cafrande.org/?p=673

Palestinian-Bedouin women

“When they demolish our homes, we turn the village’s graveyard into a home. They threaten to destroy it as well. Even if they do, we will dig graves in our own hands and live in them. We’ll protect our dead and they’ll protect us.”

http://budourhassan.wordpress.com/2013/07/24/the-colour-brown-de-colonising-anarchism-and-challenging-white-hegemony/

Photo Essay - Gezi

http://bulentjournal.com/direngezipark-a-photo-essay/#jp-carousel-876

Ilhan Berk - Prose Poems

LETTERS AND SOUNDS

Shihabüddin Fazlullah 1 spoke with thirty two letters and did not have a soul. He believed in letters and earned a living knitting skull caps. It is said he saw every letter in the human face. In the Zeyl he wrote to Cavidan (which hasn’t been found), he assigned the letter A to sky; to water: C (water is from Thales); to death: U (Death is a bit U). To fire: Z.

The world was the letter, all forms. Sophocles, who, like Pythagoras, did not know how to draw, was also of the letter, as was the cricket, and Mohammed too.

Mohammed (whom we know, spoke with twenty eight letters and had a soul and no bird could ever have flown to where he did) gave ear to sounds. He listened only to them. Everything was sound. Heaven and Hell were sound. A peacock was sound. If Tu Fu 2 rode to Rice Pudding Mountain to graze his horse, it was sound. Which is why he always felt a void between the soul and the forms. And why he seldom wrote. Why should he? Language is lonely. It doesn’t speak. The universe is more talkative than us, he said. More leaf-filled. The sun speaks with images. A tree works noisily. So does a stone. Night descends in noise. The universe is sound.

“The alphabet is a peddler.”

--- 

The link: http://bulentjournal.com/ilhan-berk-prose-poems/

Benjamin - One Way Street - The flâneur

http://www.openculture.com/2013/07/mystical-thought-of-german-theorist-walter-benjamin.html

HEPİMİZ HRANT'IZ BENCE NE DEMEKTİR?

HEPİMİZ HRANT'IZ BENCE NE DEMEKTİR?

Sevgili eşine yazdığı o yürekleri dağlayan mektubuyla bu şiire esin veren Rakel Dink Hanımefendi’ye… 
seni tanımıyordum, Hrant, 
yeterince tanımıyordum, evet, 
fakat gördükten sonra o gün 
küskün bir çocuk gibi orada, 
kaldırımda, 
yüzükoyun uzanmış, öyle büyük, 
destansı, 
öylesine tıpatıp kendine, özgürlüğe, 
hak edilmiş onura benzeyen bir 
erinçle 
uyurkenki resmini, 

hani, yalnız kendine değil, hayır, 
ölecekse, ölümü, iyi, güzel ve doğru 
bir şeyler uğruna olsun isteyecek 
herkese, 
yani her ölümlüye benzeyen 
güzellikte… 
ve kuşkusuz, en çok da, mahallenin 
bıçkınlarıyla, efeleriyle 
baş edemediği için 
hırsından gizli gizli ağlayan, 
kendi yüreğini kemiren, 
gün günden budandığını, 
yontulduğunu 
ve lokma lokma yutulduğunu 
hisseden 
mahallenin sessiz çocuklarına 
güç veren dirilikte uyurkenki resmini 
gördükten sonra o gün, 

artık diyorum ki, kendime: 
vursalardı beni de, Hrant gibi, 
ben şahsen, zaptiyenin 
örtbas muşambasıyla değil, hayır, 
Agos gazetesiyle 
örtsünler isterdim cesedimi; 

Agos gazetesiyle örtsünler, ne fark 
eder, 
yalnızca, senin gibi, perçemim, 
potinlerim, 
bir de - biraz iş çıksın diye 
yoksul şairciklere, 
çömez muhabirlere - 
benim de potinlerimdeki 
iki romanesk delik 
görünecek biçimde… 

ki, böylece, resmin geri kalan kısmını 
güvercinler doldursun! 
senin o, İsa Peygamber’inkini andıran 
yakışıklı alnını 
kanatıncaya kadar duvara vura vura 
sonunda kalbimizde açmayı 
başardığın 
mucizevi gedikten 
gökyüzüne saçılan güvercinler... 

hani şu, sen susunca, senin o 
koskocaman, 
o, Tanrının eliyle okşanmışçasına 
sıcak 
olduğu anlaşılan yüreğinin sesini, 
‘sessizliğin sesi’ni, sonsuzluğun sesini 
açıkça işitilir kılan, 
daha gür, daha beyaz, 
daha cesur kanat vuruşlarıyla 
gökleri çatırdatan 
‘tedirgin güvercinler’... 

seni tanımıyordum, fazlaca 
tanımıyordum, fakat 
vursalardı beni de, Hrant Dink, 
senin gibi, 
her şeyi göze alıp, cenaze namazımı 
Tanrı’nın ‘Meryem Ana’ evinde 
o evin avlusunda 
kılsınlar isterdim, ‘bizimkiler’! 
kılsınlar, ne fark eder? 
kılsınlar ki, böylece, Tanrı’yı 
bir mülk gibi 
çitlerle çevirmeye kalkışan ferisiler 
bütün mülklerin, mabetlerin 
O’na ait olduğunu bilsinler! 

seni tanımıyordum evet, 
tanımıyordum, fakat 
seni, öyle haksız, öyle mızıkçılıkla 
oyundan çıkarılmış bir çocuk 
gibi gördükten sonra, dostum, 
büyük kalkış gününde 
aynı oyuna çağırılan iki kafadar gibi 
kalkıp da koşabilmek için 
sana komşu mezardan, 
belki daha cesur, daha kanatlı şeyler, 
delice mizansenler hayal etmeli 
ve diyebilmeliyim ki, 

vursalardı beni de, senin gibi, 
bu yaşlı şakağımdan, 
benim de, o güvey uykusunun 
tadından, 
o gençlik, güzellik uykusunun 
tadından 
adını, kimliğini unutan cesedimi 
bir ‘karambol’ eseri 
Balıklı Mezarlığı’na defnetsinler 
isterdim; 
üstümü de, meselâ, Lavtacı 
Nazaret’in, 
Hamparsum’un, Nikolaki Ağa’nın 
iyi cins bir vatan toprağı gibi demli 
ve bir rast semai gibi ağır, kederli 
‘ermeni’ toprağıyla örtsünler! 
evet, evet örtsünler, ne fark eder? 

örtsünler ki, böylece, efeliğin şanını, 
kanın ve kanla karılmış gücün 
verdiği sarhoşluğu burada 
kurtlara, çakallara, şahinlere bırakıp 
büyük göç katarına katılmasını bilen, 
yani senin gibi, Hrant Dink, 
şakaklarında ve potinlerinde delik, 
ama boyunlarında 
ne haç, ne ay yıldız, 
ne süleymanın mührü, 
simurgunu arayan bütün kanatlıların, 
bütün ‘tedirgin’ sakaların, 
bülbüllerin, çayırkuşlarının 
ve güvercinlerin 
orada, ‘eskilerin’ sözüyle, 
‘sınıfsız ve devletsiz’, 
çitsiz ve çepersiz çayırlarında, 
ebediyetin, 
kendi soylarına soplarına boş verip, 
sabah akşam yalnızca 
Tanrının adını yücelttiklerini 
öğrensin zeolotlar! 

ve simurgun gökçe diriliğini, 
gökçe doğurganlığını, 
ölülere yaşama, taşlara kanatlanma 
tadını veren bir neşide olarak 
eklediklerini 
sabah akşam ötüşlerine… 

Cahit  Koytak, 26 Ocak 2007 (Agos, Hrant'ın Ardından, Sayi: 567-09 Şubat 2007)

Penye ve Hakikat

Madonna’ya inanırdık.

iyiydik. penyelere inanıyorduk
doğum günü şarkılarına, pastalara ve mumu üfleyen kişiye
iy ki doğmuş olmanın neşeli gerekliliğine
kimyaya, ölçü ve tartı aletlerine inanıyorduk
adı fatma, fatma’ya hemen inanıyorduk
sergio leona’ya, elektrik enerjisine
adı ali, ali’ye niçin inanmayalım

iyiydik
ikinci tokatları kültürel fark kuramıyla açıklıyorduk
birincisi doğaçlamaydı zaten
üçüncü tokat ama insan haklarına aykırı
insan haklarına inanıyorduk
john locke’a ve john wayne’e
bir yerden bir yere gitmeye inanıyorduk
montlara, pamuk tarlalarına, virginia tütününe

ölülerin yönetimindeki dirilerin savaşına
ama en çok penyelere
“lili marlen şarkısı ne kederlidir”
aldık, kabul ettik; çok kederlidir
buralarda bir yerdeydi, ona da inanıyorduk
her neydiyse zaten şüphe yok inanmamıza
el kameralarına, merhamete… reno toros’a
nerdeyse iman edecektik üretimden kalkmasa

iyiydik
penyelere inanıyorduk. monogamiye ve sürprizlere
sürpriz diyen bir ağzın kibirli büzülüşüne
bikini adasına ve bahçıvan pantolonlara
kremlere ve troçki’nin dürüst biri olduğuna nedense
kiraz zamanına, tanpınar’ a
istanbul dünya başkentidir cümlesine ve kepekli pirince

kayıp kardeşlere, ölü dillere, mühendislere
kayıp kardeş fikrinde kulağa hoş gelen bir şey yok mu
jodie foster’a ; hep beraber
elmalılı tefsirine, bir kısmımız
çok azımız karabaş tecvidine

terlemeye, rutubete, madonna’ya
vatan değerli bir arsadır, millî emlakçılara
devlet demiryollarına ve halkın karayollarına
çift güllü yasin kitaplarına
mor beyaz afyon çiçeklerine değil ama
bir daha: çift güllü yasin kitaplarına

kendine iyi bak dileklerine; görüşürüz
niye görüşeceksek
şadırvanlara, antik dünyaya; roma ve üç kıtaya
sözleşmelere ve sosyal sigortalara
yerlere tükürmemeye
-göklere tükürebilirsiniz-
israiloğulları israilkızlarını öldürürken
iyiydik, penyelere inanıyorduk

Osman Konuk, Afyon

İzdiham

Protests

Gypsies on Istiklal Avenue!

Crack/ing with love - rupture inside the book/shelf

Manolo Valdés - from the exhibit at Pera Museum

Stumbling upon the "art-i-fact"s of love!